Ko'áĝa ĝuarã iñanandypa, ndojekuaavéi,
chéicha tyre'ỹ avei opyta la nderehe'ỹ;
ha umi nde clavel hogue manomba, ndaipotysevéi,
oiméne anga chéicha oñandu avei la ne pore'ỹ.
Pe nde pypore ajo'o va'ekue, ani oje'o,
ka'aru vovénte añeconsolávo aháva ahetũ;
ha upéi mbeguemi tindyhapete aju ajahe'o,
ahechaga'úgui, che mborayhumi, pe ne kunu'ũ.
Ejumi jeýntena che kamba, ani ne ñaña,
ko che korasõ omano mbotáva topytu'umi;
ha nde yvoty kuéra ku tory paitépe taipoty jera,
taipoty jey iñanandypáva ñande rogami.
Vi que partiste llorosa y algo cabizbaja,
no quisiste dejar el cariño con que vivíamos;
el aroma de flores inundaba nuestro hogar,
donde nos salpicábamos amor abrazaditos.
Ahora está llena de malezas, ya no se la ve,
como yo huérfana también quedó con tu falta;
y tus claveles languidecen, ya no quieren florecer,
quizás como yo también sienten tu ausencia.
Tus pisadas las guardé, que no desaparezcan,
por las tardes suelo besarlas como consuelo,
y luego cabizbajo lentamente vengo a llorar,
por añorar, mi querido amor, tu cariño.
Vuelve por favor mi negra, no seas mala,
que este corazón moribundo pueda descansar;
y que de tus flores se abran los capullos con suma alegría,
para que de nuevo florezca nuestro dulce hogar.